bur|knąć

pf — bur|czeć¹ impf (burknęła, burknęli — burczę) vi (powiedzieć) (niewyraźnie) to growl; (opryskliwie) to grunt

- burknął coś pod nosem he mumbled a. muttered something under his breath

- burknął, żeby się nie wtrącać w jego sprawy he grunted something about not interfering in his affairs